به گزارش پایگاه خبری ۲٠۲٠، دو عکس، بیست سال فاصله، اما یک روح مشترک. حسین سلطانی و محمد طاهری؛ دو نام آشنا برای جامعه فوتسال ایران، دو بازیکنی که در مسیر حرفه‌ای خود نه‌تنها هم‌تیمی، بلکه همراه و هم‌نفس بودند.

در قاب نخست (سال ۲۰۰۵)، جوانی و شور در چهره‌شان موج می‌زند. دو ملی‌پوش از تیم امید ایران که در همان سال‌ها با پیراهن منصوری قرچک، یکی از پرافتخارترین تیم‌های تاریخ فوتسال کشور، روزهای طلایی را رقم زدند. آن روزها، آرزوی حضور در تیم ملی بزرگسالان، رؤیایی بود که در چشم‌های هر دو دیده می‌شد.

آن رؤیا بعدها تحقق یافت؛ مسیر مشترک‌شان از تیم ملی امید (۱ سال) آغاز شد، در منصوری قرچک (۳ سال) شکل گرفت، با فولاد ماهان اصفهان (۲ سال) به بلوغ فنی رسید و نهایتاً در تیم ملی ایران (۶ سال) به اوج افتخار انجامید.

شش سال حضور در تیم ملی یعنی عبور از تمرین‌های طاقت‌فرسا، سفرهای بین‌المللی، رقابت‌های آسیایی و جهانی، و ده‌ها تجربه مشترک در لباس مقدس ایران.

اما قاب دوم، در سال ۲۰۲۵، معنای دیگری دارد. زمان از چهره‌ها عبور کرده، اما نه از دل‌ها. دو مرد پخته و آرام، حالا دیگر نماد یک نسل‌اند؛ نسلی که فوتسال را فقط یک بازی نمی‌دانست، بلکه آن را سبک زندگی خود کرده بود. در این قاب، صمیمیت هنوز زنده است، لبخندها واقعی‌تر شده‌اند، و آن ارتباط انسانی که سال‌ها در زمین‌های تمرین و رقابت شکل گرفته بود، همچنان پابرجاست.

این دو عکس در کنار هم، یادآور یک حقیقت ساده اما عمیق‌اند: فوتسال، برای کسانی که با قلب‌شان بازی کردند، فقط زمین و توپ نیست؛ مسیر زندگی و ماندگاری نام‌هاست.

حسین سلطانی و محمد طاهری، حالا خود روایت‌گر بخشی از تاریخ شفاهی فوتسال ایران‌اند — نسلی که ارزشش نه در تعداد جام‌ها، بلکه در تداوم رفاقت و اصالت رفتاری‌اش معنا پیدا می‌کند.

انتهای پیام /