به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، تغییر سرمربی همیشه باید نوید تغییر نگرش و سبک باشد. اما بازگشت شهرزاد مظفر به نیمکت تیم ملی فوتسال بانوان، نه تنها پایانی بر دوران بسته و محافظه‌کارانه‌ی فروزان سلیمانی نبود، بلکه همان مسیر تکراری را با شدت بیشتری ادامه داده است.

مظفر؛ در امتداد سلیمانی، با نگاهی فرسوده

در حالی که لیگ فوتسال زنان پر از جوانان مستعد و تشنه موفقیت است، فهرست‌های تیم ملی همچنان انباشته از نام‌های تکراری، پا به سن گذاشته و بی‌انگیزه است. بازیکنانی که سال‌هاست چیزی برای اضافه کردن به تیم ندارند، جای استعدادهای تازه را اشغال کرده‌اند

از تجربه درس نگرفت

سلیمانی، با همه نقدها، دست‌کم سهمیه جهانی را گرفت. اما مظفر حتی از آن تجربه هم نیاموخت. به جای آغاز یک مسیر تازه و میدان دادن به نسل بعد، به همان حلقه بسته اعتماد کرده است. نتیجه احتمالی؟ تکرار ناکامی‌ها، بدون هیچ افق روشنی.

سیاست محافظه‌کارانه، آفت فوتسال زنان

چرا مربیان ما جسارت جوانگرایی ندارند؟ آیا نتیجه‌گرایی کوتاه‌مدت ارزش دارد که آینده فوتسال زنان قربانی شود؟ وقتی بازیکنان جوان لیگ جایی در تیم ملی پیدا نمی‌کنند، پیام روشنی به نسل تازه داده می‌شود: "زحمت بکش، اما جایت رزرو نیست.

نتیجه‌گرایی کور، مسیر به بن‌بست

مظفر شاید به دنبال مدال باشد، اما آیا با ترکیب تکراری و چهره‌های کهنه، چنین چیزی ممکن است؟ فوتسال زنان امروز نیاز به پوست‌اندازی دارد. نیاز به بازیکنانی که با انگیزه و تعصب بازی کنند، نه آن‌هایی که تنها به لطف سابقه روی نیمکت می‌نشینند.

انتهای پیام/

منبع: فارس