مسلم اصلانی / به گزارش پایگاه خبری ۲۰۲۰، باشگاه فوتسال سفیر گفتمان تهران که در لیگ برتر ایران حضور دارد، در آستانه فصل جدید با برگزاری یک تورنمنت چهارجانبه بار دیگر به صدر اخبار برگشته است.
مسئولان این باشگاه، این رویداد را در راستای فعالیتهای فرهنگی خود تعریف میکنند، اما این نمایشها تا چه اندازه میتواند کاستیهای جدی این باشگاه در عمل به وظایف حرفهایاش را پنهان کند؟
باشگاهی که در سال ۱۳۹۵ با ادعای ترویج فرهنگ ورزشهای تیمی تأسیس شد، در سالهای اخیر عملکردی ضعیف در اجرای ابتداییترین مسئولیتهای حرفهای خود داشته است. تأخیرهای مکرر در پرداخت قرارداد بازیکنان و کادر فنی – که همین قراردادها نیز نسبت به عرف لیگ، رقم پایینی دارند – یکی از جدیترین نقدهایی است که به این مجموعه وارد شده است. بازیکنان، بهعنوان اصلیترین سرمایه هر تیم، سزاوار امنیت مالی، احترام شغلی و رسیدگی مداوم هستند؛ نه بیتوجهی و خلف وعدههای مکرر.
اما مسئله به همینجا ختم نمیشود. نحوه برخورد باشگاه با بازیکنان مصدوم نیز از دیگر نقاط تاریک عملکرد سفیر گفتمان است.عدم پیگیری درمان بازیکنان و رها کردن آنها در میانه راه، با هیچیک از اصول حرفهای و اخلاقی ورزش سازگار نیست. در فضایی که آسیبدیدگی بخشی اجتنابناپذیر از ورزش حرفهای است، مسئولیت باشگاهها در مراقبت از بازیکنان مضاعف میشود؛ مسئولیتی که سفیر گفتمان آن را نادیده گرفته است.
در چنین شرایطی، تأکید مدیران باشگاه بر «برگزاری تورنمنتها» بیش از آنکه اقدامی ارزشمند باشد، نوعی فرار رو به جلو و سرپوش گذاشتن بر ضعفهای ساختاری به نظر میرسد. اگر دغدغه واقعی، گسترش فرهنگ ورزش و اخلاق حرفهای است، این مسیر از رسیدگی به حقوق قانونی بازیکنان و تضمین سلامت آنان میگذرد، نه با برگزاری رویدادهایی که بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد.
شاید همانطور که برخی منتقدان اشاره کردهاند، اگر قرار بود تمرکز اصلی باشگاه بر فعالیتهای دیگر باشد، بهتر بود بهجای یک باشگاه ورزشی، موسسهای دیگری تأسیس میکرد تا دستکم، انتظار پاسخگویی حرفهای از آن وجود نداشته باشد.
فوتسال ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند باشگاههایی است که در کنار حرف، در عمل نیز به تعهدات مالی، اخلاقی و انسانی خود پایبند باشند؛ تیمهایی که شأن بازیکنانشان را حفظ کنند، نه اینکه پشت نقاب برخی فعالیت ها، از مسئولیتهای حرفهای شانه خالی کنند.
انتهای پیام/
مطالب مرتبط